کمتر از دو قرن پیش دبی یکی از دهکده های توابع مشایخ ابوظبی بود که با سکنی گزیدن هشتصد نفر از قبیله بنی یاس به رهبری خانواده مکتوم در دهانه خور در سال 1833 ، شهر دبی به سرعت تبدیل به مرکز ماهی گیری ، صید مروارید و تجارت دریایی شد ، با آغاز قرن بیستم به بندری موفق تبدیل شد و در اواسط قرن بیستم جمعیت دبی در حدود بیست هزار نفر بود که یک چهارم آن را مردم مهاجر تشکیل می دادند و با پیدایش و جمع شدن گل و لای در خور در دهه 1950 که نتیجه اش افزایش تعداد کشتی ها بود که از آن استفاده می کردند ، حاکم  وقت دبی ، مرحوم دبی شیخ راشد بن سعید آل مکتوم ، را به فکر  لایروبی این مسیر آبی  واداشت و با اینکه در ابتدا این تصمیم بسیارجاه طلبانه ، پرهزینه و در ظاهر غیرعملی بود ، ولی موجب افزایش حجم حمل و نقل به این شهر و نهایتا تقویت موقعیت دبی به عنوان قطبی برای صادرات مجدد و تجارت بیشتر شد .

با کشف نفت در دبی ، درآمدهای نفتی برای توسعه زیر ساخت دبی مورد استفاده قرار گرفت و مدارس ، بیمارستان ها ، جاده ها ، یک شبکه مخابراتی پیشرفته و موارد بسیار دیگری ساخته شدند و با سرعت برابر سرعت نور به رشد خود ادامه می داد و بزرگترین بندر  دنیا در جبل علی ساخته شده و به دنبال آن یک منطقه آزاد در اطراف این بندر بنا نهاده شد و پس از مدتی دلایل پیشرفت تصاعدی شهر مدرن دبی بر جهانیان آشکار شد و مواردی از قبیل رهبری رویایی ، زیرساخت باکیفیت ، محیط مهاجر دوستانه ، صفر درصد مالیات بر درآمد شخصی و شرکت ها و عوارض کم واردات از جمله این پیشرفت سریع بودند بدین ترتیب به سرعت به یک قطب توریستی و تجاری در منطقه خاورمیانه تبدل شد که امروزه از مصر تا شبه قاره هند و از آفریقای جنوبی تا جاییکه آن را کشورهای مشترک المنافع می نامند گسترده شده است .

امارات متحد عربی ، به ریاست جمهوری مرحوم شیخ زاید بن سلطان آل نهیان ، تبدیل به یکی از ثروتمندترین کشورهای دنیا با سرانه تولید ناخالص داخلی سالانه بیش از هفده هزار دلار شد که در سال‌های پایانی دهه 2000 میلادی به خاطر بحران های مالی گسترده در جهان ، ساخت و ساز املاک نیز با مشکل مواجه شد و  به مدت سه سال با رکود بدی روبرو بود ولی علیرغم تمام مشکلات توانست با یک برنامه تدریجی سازماندهی شده و مداوم ، خود را بهبود بخشد و بدین ترتیب است که در این روزها  این شهر را به عنوان یک شهر جهانی و بازرگانی موفق و مهم در منطقه می شناسند .